Pracha Hutanuwatr & Jane Rasbash

Obecna debata na temat globalizacji ma szeroki obszar ogólnej zgody, a mianowicie, że globalizacja jest najnowszym wyrazem długotrwałej strategii rozwoju oparty na wzroście gospodarczym oraz liberalizacji handlu i finansów. Skutkuje to postępującą integracją gospodarek narodów na całym świecie poprzez nieograniczony przepływ globalnego handlu i inwestycji. Poza tymi punktami, ludzie uczestniczący w debacie generalnie dzielą się na dwa główne obozy: tych, którzy wierzą, że ekspansja gospodarki wolnorynkowej przyniesie korzyści społeczeństwom i tych, którzy nie wierzą.

Podejście głównego nurtu jest zasadniczo zakorzenione w podstawowym założeniu, że globalizacja przynosi miejsca pracy, technologię, dochód i bogactwo społeczeństwom. Społeczeństwa te muszą być jednak skłonne podporządkować się zasadom wolnego rynku – ograniczając wydatki publiczne, prywatyzując usługi publiczne, usuwając bariery dla inwestycji zagranicznych, wzmacniając produkcję eksportową i kontrolując inflację. Przeciwnicy powyższej polityki twierdzą, że „historia wielkiego sukcesu zglobalizowanej produkcji doprowadziło do litanii kryzysów społecznych i ekologicznych: ubóstwa i bezsilności większości ludzi, zniszczenia społeczności, wyczerpania zasobów naturalnych i nieznośnego zanieczyszczenia. [1]

Jednak z buddyjskiej perspektywy i z naszego doświadczenia w Tajlandii, autorzy tego artykułu muszą powiedzieć, że nasz punkt widzenia jest bliższy temu drugiemu, ze świadomością, że w obu obozach istnieje duża różnorodność i że są ludzie, którzy próbują wypracować coś pomiędzy tymi dwoma. Musimy pamiętać, że kiedy mówimy o globalizacji, istnieją inne aspekty, takie jak globalizacja dominującej monokultury konsumenckiej i towarzyszące jej niszczycielskie skutki dla środowiska. Z bardziej pozytywnego punktu widzenia, na całym świecie możemy być świadkami rosnącej świadomości wzajemnych powiązań systemów ekologicznych i powstawania globalnych sieci wśród osób w społeczeństwie obywatelskim. Jednak z buddyjskiego punktu widzenia sednem procesu globalizacji jest globalizacja taṇhā lub „pragnienia”. Zgodnie z buddyjską analizą, pragnienie jest podstawową przyczyną wszelkiego cierpienia.

Jak  wspomniano  powyżej,  termin  globalizacja może być nowy, ale przyczyny i warunki, które do niej prowadzą, są takie same. Globalizacja jest rozszerzeniem i kontynuacją idei rozwoju, która jest zakorzeniona w przekonaniu, że „postęp” ludzkości jest liniowym, antropocentrycznym procesem. Kiedy patrzymy na taṇhā w odniesieniu do tego rodzaju światopoglądu, widzimy, że stworzyła ona cywilizację, która represjonuje własnych ludzi, a także ludzi o innych światopoglądach i inne czujące istoty. W ciągu ostatnich kilkuset lat działo się to w imię industrializacji, kolonializacji i rozwoju zarówno w ramach kapitalistycznych, jak i komunistycznych.

Wraz z globalizacją pragnień, skala cierpienia na całym świecie uległa znacznemu zwiększeniu. Masy w dużej mierze samowystarczalnych społeczności Trzeciego Świata są szybko przekształcane w konsumentów kapitałochłonnych towarów i usług, głównie tych dostarczanych przez ponadnarodowe korporacje. Podczas gdy niewielka liczba ludzi dostrzega korzyści wynikające ze wzrostu standardu życia, większość pada ofiarą niezadowolenia, zależności i ubóstwa. Wraz ze zwiększonym naciskiem na dobra materialne, jakość życia obu grup pogarsza się i staje się duchowo pusta.

Z buddyjskiej perspektywy, zarówno elementy antropocentryczne, jak i wiara w postęp są podstawowymi błędnymi poglądami. W buddyzmie koncepcja wzajemnych powiązań jest kluczowa. Jeśli poważnie się nad tym zastanowimy, istoty ludzkie nie mogą być „centrum wszechświata”. Jesteśmy tylko jednym z wielu gatunków, a nasz dobrobyt zależy od dobrobytu innych gatunków i środowiska naturalnego. Wiara w postęp jest błędnym poglądem, ponieważ oddala nas od „chwili obecnej”. Przyczyny i warunki pozostawania w „chwili obecnej” lub „chwili rzeczywistości” mają dla buddyzmu pierwszorzędne znaczenie w sztuce radzenia sobie z cierpieniem. 

Zgodnie z etosem „postępu” jesteśmy skłonni oczekiwać, że w przyszłości będzie lepiej, kosztem obecnej rzeczywistości. Ta wiara w postęp jest rodzajem mitu, ponieważ obiecuje coś, co nigdy nie zostanie całkowicie spełnione – w rzeczywistości dążenie do spełnienia tego mitu jest aspektem taṇhā. W imię modernizacji zwykli ludzie zostali zmuszeni do porzucenia kultur i sposobów życia, które ewoluowały przez tysiące lat i są w większości niezwykle dostosowane do lokalnych warunków i środowiska. Pracownicy zostali zmuszeni do poświęcenia swojej pracy za niskie wynagrodzenie w imię industrializacji; rolnicy zostali przeniesieni do dużych projektów infrastrukturalnych w imię rozwoju i wzrostu gospodarczego. W procesach tych zakłócone zostało życie w „teraźniejszości”, a wynikające z niego wstrząsy są brane pod uwagę w niewielkim stopniu lub wcale.

Wraz ze wzrostem taṇhā na całym świecie, idzie to w parze z tworzeniem niemal całkowitej monokultury konsumenckiej. Monokultura ta jest ewangelizowana przez globalne agencje reklamowe, autostrady informacyjne, telewizję satelitarną i kablową oraz zachodnie studia filmowe. Te ogromne „fabryki snów” i „twórcy informacji” wywodzą się z obcej bazy kulturowej, która ma niewielkie znaczenie dla różnorodnych społeczności lokalnych, do których przekazują swoją nabytą ewangelię. Ich kuszące przesłania przekazują niemal całkowicie nieodpowiedni i niezrównoważony styl życia do najbardziej odległych zakątków świata. Ogromna większość ludzi, którzy są manipulowani przez te przekazy, nigdy nie będzie miała środków, aby w pełni przyswoić sobie przedstawiane im obrazy, więc będą czuli się gorsi i zacofani kulturowo.

Podobnie jak wymarłe gatunki Amazonii, tysiące lat unikalnych kultur giną na całym świecie w imię globalizacji i postępu. W miarę jak światowa kultura ulega homogenizacji, tradycyjne formy sztuki i muzyki stają się niedoceniane i przestarzałe. Na całym świecie istnieje wspólna ustna tradycja opowiadania historii z żywymi śpiewakami i tancerzami przedstawiającymi unikalne opowieści o porach roku, bogach i lokalnych wydarzeniach. Ci w dużej mierze spontaniczni artyści, których sztuka stymuluje współczucie, wspólnotę i solidarność, jest sercem i duszą lokalnych społeczności. Obecnie są one wypierane przez nowe ikony popkultury, takie jak Michael Jackson, którego występy dla mas nie poprawiają jakości ich życia.

Gdy transnarodowcy najeżdżają każde społeczeństwo, przynoszą ze sobą obezwładniające media, które zagłuszają łagodniejsze, bardziej żywe lokalne normy kulturowe. Stąd też osobisty sukces w kategoriach bogactwa, władzy, uznania i daremnych prób zaspokojenia nienasyconej przyjemności zmysłowej staje się dominującą wartością w zglobalizowanym społeczeństwie. Rezultatem jest nieodpowiednia forma „zachodniej” kultury, głodnej niepotrzebnych, przepakowanych, znormalizowanych produktów organizacji ponadnarodowych. Ludzie są uczeni konkurowania i porównywania się w zakupie nadmiernych dóbr konsumpcyjnych. Krótko mówiąc, chciwość, przemoc i złudzenie – które buddyści nazywają akusalamūla (niezdrowe korzenie) – w różnych formach są normą promowaną w zglobalizowanej kulturze.

Wydaje się jednak, że negatywne skutki karmy powracają, by uderzyć w swoje własne źródła, ponieważ widzimy bezrobocie, dewastację środowiska oraz dezintegrację wartości rodzinnych i społecznych we wszystkich społeczeństwach podążających  w  tym  destrukcyjnym  kierunku. Prowokuje to coraz głębszą krytykę i wyzwania zarówno ze strony tych społeczeństw, jak i ze strony innych ludzi innych cywilizacji. Niektórzy krytycy ujmują to nawet dramatycznie:

„Jesteśmy świadkami końca nowoczesności. Oznacza to, że jesteśmy w trakcie zmian w patriarchacie (jestem mężczyzną); indywidualizmie (wygrywam, więc jestem); materializmie (kupuję, więc jestem); naukowym dogmatyzmie (eksperymentuję, więc wiem lepiej lub nie mam wartości, więc mam rację); i nacjonalizmie (nienawidzę innych, więc jestem). Jest to jednak proces długotrwały i część upadku kapitalizmu. Wszystko to łączy się ze sobą, tworząc nowy świat, który jest potencjalnie największą zmianą w historii ludzkości. Znajdujemy się w samym środku galopującego czasu, plastikowego czasu, w którym system jest niestabilny, a zatem może ulec dramatycznej transformacji”. 

Inayatullah, S. (1997). „Globalna transformacja”, w Development: The Journal of the Society for International Development

Niestety, najpierw nasze elity, a później zwykli ludzie stracili wiarę we własne wartości kulturowe. Stajemy się przekonani, że nasze cywilizacje są gorsze, chociaż wciąż możemy składać gołosłowne deklaracje dotyczące form naszych tradycji. Ludzie w takim stanie umysłu łatwo dają się zwabić na modę konsumpcyjną w jej wielu formach.

Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku młodego pokolenia, które jest tak bardzo pod wpływem mediów i międzynarodowych korporacji. Dziś nasi młodzi ludzie aspirują do tego, by uczęszczać do drogich zachodnich szkół. Nieodpowiedni zachodni styl architektury rodzi się na całym świecie. Porzucamy odpowiednie i tradycyjne stroje na rzecz ubrań w zachodnim stylu. W wielu przypadkach, pod wpływem sieci hamburgerów, pizzy i Coca Coli, ludzie na całym świecie zmieniają nawet swoje nawyki żywieniowe i alkoholowe, aby naśladować „postępowe” narody.

Zrównoważone i mądre praktyki kulturowe również się zmieniają. Chińczycy nie są już dumni z tego, że porzucili „broń palną” setki lat temu, choć mieli wiedzę, by ją wynaleźć przed jakimkolwiek zachodnim narodem, gdyby tylko zechcieli. Wysocy rangą mnisi buddyjscy zapominają o podstawowych naukach Buddy, aby prowadzić proste życie w poszukiwaniu wyższej mądrości – ci współcześni mnisi konkurują ze sobą o najnowszy model BMW i Mercedesa! Świeccy buddyści często używają buddyzmu jedynie jako rytualnej funkcji w życiu i niewielu z nich żyje zgodnie z prawdziwymi naukami. Obecnie większość świeckich buddystów tak naprawdę czci pieniądze i „sukces”. Na całym świecie rośnie liczba osób samotnych, a odizolowana „rodzina nuklearna” staje się normą. Współcześni ludzie stają się coraz bardziej odcięci od społeczności, społeczeństw i środowiska naturalnego. Z pewnością nie może się to utrzymać, a w ciągu następnego pokolenia będziemy świadkami dalszego rozpadu społeczeństw. Ostatecznie może to oznaczać koniec ery nowoczesności, choć wciąż nie jest pewne, jaki światopogląd wyłoni się z ruin.

PROBLEMY SPOWODOWANE PRZEZ GLOBALIZACJĘ

Wydaje się więc, że globalizacja może oznaczać rozprzestrzenianie się chciwości, przemocy i indywidualizmu we wszystkich zakątkach świata. Z buddyjskiego punktu widzenia, gdy wartości kulturowe społeczeństwa są motywowane przez te niezdrowe korzenie, samo społeczeństwo napotka wszelkiego rodzaju trudności. Obejmują one korupcję, przestępczość, wojny, wyzysk i nadużycia. Ogólnie rzecz biorąc, prowadzą one do ekologicznego zniszczenia, dezintegracji wartości kulturowych i rozpadu wszystkich relacji. Dzieje się tak dlatego, że z nie-jaźniowego punktu widzenia jesteśmy jednością z innymi istotami we wszechświecie, ludzkimi i nie-ludzkimi. Dlatego krzywdzenie innych jest również krzywdzeniem nas samych. Nasze kryzysy społeczne i środowiskowe dowodzą tego prawa natury. Wzajemne powiązania między ludzkim postępowaniem moralnym a równowagą ekologiczną są jasno określone w starożytnych pismach świętych, jak widać w artykule z tłumaczeniami Buddhadāsy Bhikkhu i komentarzami do sutty Pāli[3]. Sutta opisuje rezultat działania ludzi niezgodnie z Dhammą (prawem natury) [3]:

„Teraz, gdy bramini i ludzie z pieniędzmi już nie działają zgodnie z Dhammą, mieszkańcy miast i wsi nie działają zgodnie z Dhammą, więc wynika z tego, że zarówno mieszkańcy miast, jak i wsi nie działają zgodnie z Dhammą. Kiedy osiągnęliśmy punkt, w którym wszyscy ludzie nie działają zgodnie z Dhammą, w całej naturze pojawiają się niepewności, fluktuacje i nienormalne warunki: Orbita księżyca i słońca jest zmienna i niepewna… system gwiezdny został zakłócony przez ambicje bardzo chciwych ludzi, ludzi, którzy nie działają zgodnie z Dhammą”.

Sutta opisuje dalej, jak wzór lub porządek wszechświata zostaje pomieszany, co wpływa na wzorce pogodowe, które wpływają na uprawy, a z kolei ludzie i zwierzęta nie mogą przetrwać. Buddhadāsa komentuje:

„Istoty ludzkie już dawno doprowadziły do niesprawiedliwości, która odcisnęła swoje piętno na naturze: spowodowało to, że natura zachowuje się nieprawidłowo. Kiedy natura jest zakłócona, otacza ludzi i doprowadza do ich ciągłego upadku, aż wpłynie na ich ciała fizyczne i umysł serca: wtedy nasz umysł serca również staje się pomieszany.”

Widzimy te trudności wyraźnie we wszystkich społeczeństwach dotkniętych modernizacją. Pod nową nazwą globalizacji katastrofa jeszcze się nasili. Szalony pęd ku postępowi w ciągu ostatnich trzydziestu lat rozwoju pozostawił ogromne dysproporcje między bogatymi i biednymi oraz ogromne, niszczycielskie blizny na kulturze, środowisku naturalnym i normach społecznych. Trudno uwierzyć, że współczesne tajskie wartości wyrosły z kultury buddyjskiej. Wiele aspektów współczesnego globalizmu to przerażające przykłady wszystkiego, co złe w modernizacji. Kapitalistyczna monokultura promuje system wartości niemal całkowicie sprzeczny z tradycyjną filozofią buddyjską opartą na wzajemnych powiązaniach, współczuciu i świadomości chciwości, nienawiści i złudzeń.

Zacznijmy od Bangkoku, niegdyś znanego jako Wenecja Wschodu, mistyczne miasto kanałów i złotych iglic – obecnie jedno z najbardziej zanieczyszczonych miast na świecie, betonowa dżungla w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu. Znany miejscowym jako Krung Thep, Miasto Aniołów, Bangkok jest pełen placów budowy, brzydkich nowych budynków, super-autostrad i centrów  handlowych  bezkrytycznie  budowanych, które wyrywają serce lokalnym społecznościom. Powstały ogromne slumsy, a wielu ludzi mieszka w szałasach, które w pełnym szczurów i spalin mieście nie są miejscem do zdrowego życia. Dla wielu odwiedzających Bangkok aniołami są liczne prostytutki w mieście, które stało się globalnym centrum turystyki seksualnej. Prostytutki to głównie młode dziewczyny z biednych obszarów wiejskich i rdzennych plemion górskich, zarówno z Syjamu, jak i z krajów sąsiednich. Wiele z tych niewyrafinowanych dziewcząt zostało oszukanych lub zwabionych do zostania prostytutkami przez pozbawionych skrupułów zleceniodawców, którzy rekrutowali je z wiosek, obiecując wysokie pensje za pracę w przemyśle „rozrywkowym”. Większość dziewcząt nie zdawała sobie sprawy z tego, z czym dokładnie będzie się to wiązać. Ten rozkwit przemysłu seksualnego był wspierany przez wyłaniające się społeczeństwo konsumpcyjne opowiadające się za natychmiastową gratyfikacją. Został on pobudzony przez amerykańskich żołnierzy na „R & R” z wojny w Wietnamie, a później przez turystów seksualnych, którzy zostali zwabieni, aby wypełnić lukę.

Krajobraz Syjamu został pozbawiony drzew, a rafy koralowe zniszczone przez zanieczyszczenia i rabunkową gospodarkę. Woda w licznych kanałach i rzekach tej opartej na wodzie kultury jest obecnie tak zanieczyszczona, że nie można w niej pływać. Zniszczenie lasów deszczowych, które działają jak naturalne gąbki podczas pory deszczowej, spowodowało ekstremalne powodzie. Ogromne tamy hydroelektryczne spowodowały, że tysiące ludzi straciło swój tradycyjny, samowystarczalny sposób życia, gdy zostali przesiedleni przez te tamy na nieurodzajne ziemie i zwabieni rządowymi programami produkcji upraw. Zaledwie kilkadziesiąt lat temu kultura ta wciąż opierała się na zrównoważonym rolnictwie wiejskim, które było współzależne z powodziami; sezony rolnicze działały wokół nich, przyjmując żyzny muł z wód powodziowych. Jeśli kilka prostych, krytych strzechą domów zostało uszkodzonych, można je było łatwo wymienić lub naprawić z obfitych lasów. 

Obecnie powodzie są postrzegane jako zagrożenie niszczące niezrównoważone uprawy i powodujące niewiarygodny chaos na i tak już zatłoczonych ulicach Bangkoku. W dzisiejszych czasach strach przed powodziami ma zupełnie nowy wymiar, ponieważ drogie domy i dobytek są zagrożone zniszczeniem przez wodę. Jak mogło do tego dojść w buddyjskim społeczeństwie? Z nielicznymi wyjątkami mnisi z Syjamu naiwnie witają globalizację jako nieuniknionego przyjaciela. Wielu mnichów posiada dobra konsumpcyjne, takie jak telefony komórkowe, BMW i przenośne komputery; wielu ma obsesję na punkcie zbierania pieniędzy od swoich nowobogackich parafian, aby budować coraz większe posągi Buddy oraz bezużyteczne hale i budynki.

Zgodnie z trendem panującym na całym świecie, młode umysły Syjamu są przyciągane w szybko rozwijający się świat biznesu z niewielką ilością czasu lub skłonnością do rozwijania mądrości poprzez kontemplację. Zarówno młodzi, jak i starsi Tajowie są ofiarami ogromnej promocji globalnej monokultury poprzez działania międzynarodowych korporacji z kapitalistycznym, indywidualistycznym etosem. Aktywiści, ekolodzy i zwykli ludzie dotknięci dużymi projektami rozwojowymi rozpoczęli kampanię przeciwko tym tendencjom, taką jak protesty Forum Ubogich. W rezultacie tajskie i zagraniczne międzynarodowe korporacje zwróciły się do sąsiednich krajów po drewno, tamy hydroelektryczne i inne zasoby naturalne.

Ten rodzaj rozwoju naprawdę przynosi korzyści bardzo niewielu ludziom, a nawet ci, którzy stają się bogaci, często stają się ofiarami nabytych pragnień, które okradają ich z osobistego spełnienia. Pomimo „sukcesu” w postaci bogactwa, władzy i uznania, wciąż prześladuje ich poczucie braku i podstawowej egzystencjalnej niepewności: podstawowy fakt życia, n a który nigdy nie mają czasu. Ludzie ci, żądni natychmiastowej gratyfikacji, stracili kontakt ze sztuką radzenia sobie z podstawowym ludzkim cierpieniem. Sztuka ta została dobrze rozwinięta w tradycji buddyjskiej poprzez praktykę medytacji i jest wspaniałym narzędziem zapewniającym emocjonalnie dojrzałych i stabilnych dorosłych. W rzeczywistości jest to integralna część większości tradycyjnych religii i rdzennej mądrości.

Ten nowy rodzaj cierpienia, zrodzony przez konsumpcjonizm i napędzany przez proces globalizacji, ma miejsce na różnych etapach w całej Azji Południowo-Wschodniej, a nawet na całym świecie. Nawet w krajach takich jak Birma i Laos pojawiają się blizny społeczeństwa konsumpcyjnego. Widać to w brzydkich, nowoczesnych budynkach, które zaczynają pojawiać się w Rangunie i Wientianie, we wszechobecnej Coca Coli dostępnej w najmniejszych wioskach, a także w łagodnych ludziach, którzy czują się „pozostawieni w tyle” i aspirują do zachodnich towarów, które widzieli w telewizji. Patrząc na te trendy globalnie, widzimy zaskakujące dowody przemocy strukturalnej w odniesieniu do niesprawiedliwości ekonomicznej w dzisiejszym świecie. Na przykład 20% ludzi w najbogatszych krajach otrzymuje 87% światowego dochodu, podczas gdy najbiedniejsze 20% ludzi na świecie otrzymuje zaledwie 1,4% całkowitego dochodu. Łączne dochody 20% najbogatszych są prawie 60 razy większe niż 20% najbiedniejszych. Różnica ta podwoiła się od 1950 r., kiedy to górne 20% miało 30 razy większy dochód niż dolne 20%. Różnica ta wciąż rośnie.

„Cienki segment superbogatych na świecie utworzył bezpaństwowy sojusz, który definiuje globalny interes jako synonim osobistego i korporacyjnego interesu finansowego jego członków. Żądają światowego bogactwa kosztem mniej zamożnych ludzi, innych gatunków i ekosystemów na naszej planecie. To jest prawdziwe znaczenie globalnej konkurencyjności – konkurencja między miejscowościami. Z kolei duże korporacje minimalizują swoją konkurencję poprzez fuzje i sojusze strategiczne”. [4]

Rezultatem tej strukturalnej przemocy jest to, że dla 80% światowej populacji globalizacja oznacza globalne ubóstwo:

„W latach 60. i wcześniej kapitalizm potrzebował nas, choćby po to, by nas wyzyskiwać. Potrzebowali nie tylko naszej ziemi, naszych zasobów naturalnych, naszych lasów, naszych portów, ale potrzebowali nas jako pracowników, aby wyzyskiwać naszą siłę roboczą. Teraz nie potrzebują nas nawet do wyzysku. Jesteśmy zbędni. Postanowili więc pozwolić nam umrzeć. Pozwolić nam na choroby takie jak cholera, pozwolić nam na nasze slumsy wokół wszystkich większych miast, gdzie żyją miliony ludzi. „Oni” tworzą inny rodzaj społeczeństwa, również kapitalistyczny, a raczej subkapitalistyczny. Jest to kapitalizm ubóstwa”. [5]

Jako część bycia człowiekiem, wszyscy mamy tendencję do chciwości, nienawiści i złudzeń. Na całym świecie tendencja ta jest w znacznym stopniu wspierana, stąd opisana powyżej globalizacja cierpienia. W bardziej sprawiedliwym i uczciwym społeczeństwie te negatywne trendy są raczej ostrzegane niż czczone jako coś, do czego wszyscy powinniśmy dążyć.

ALTERNATYWNA WIZJA BUDDYJSKA

W jaki sposób buddyzm może wnieść znaczący wkład w obecny kryzys cywilizacji? Sugerujemy, ż e głównym wkładem będzie buddyjski pogląd na sens życia i jego implikacje dla rodzaju społeczeństwa, które do tego zachęca. Z buddyjskiego p u n k t u widzenia, szczęście nie pochodzi z próby zaspokojenia taṇhā (nienasyconych pragnień), ani dla materialnego bogactwa, władzy, uznania czy zmysłowej przyjemności – trend propagowany przez obecny globalny konsumpcjonizm. Wręcz przeciwnie, gloryfikowanie taṇhā doprowadzi do braku znaczenia, niezadowolenia i wyobcowania. Szczęście i prawdziwy sens życia pochodzą z redukcji taṇhā, co z kolei otworzy przestrzeń dla rozkwitu zdrowych cech życia, np. współczucia, mądrości, hojności, spokoju umysłu. Te zdrowe cechy połączą nas z nami samymi, naszymi bliźnimi i naturą. Te cechy życia są uważane za ariyadhana (szlachetne bogactwo), prawdziwe cechy, które pomogą nam poradzić sobie z cierpieniem. Buddyzm zachęca nas do konfrontacji z tym egzystencjalnym cierpieniem w życiu. Przypuszczalnie współczesna kultura oferuje sposób na ucieczkę od tego cierpienia w imię postępu z jego obietnicami zdrowia, dobrobytu i konsumpcji. Innymi słowy, współczesna kultura zachęca do zaspokajania taṇhā, która jest podstawową przyczyną cierpienia. Dlatego właśnie we współczesnym świecie jest tak wiele cierpienia, pomimo wysokiego poziomu dobrobytu i postępu technologicznego.

W autentycznej cywilizacji buddyjskiej dobre życie byłoby materialnie proste i zgodne z naturalnym środowiskiem. Mielibyśmy niewiele rzeczy i dużo czasu na medytację, przyjaźń i życie w społeczności. Dobre społeczeństwo buddyjskie to takie, w którym dominują wartości takie jak współpraca, szczodrość, współczucie, duchowość i środowisko społeczne, które wspiera i zachęca do rozwoju zdrowych cech wśród ludzi. W idealnym społeczeństwie buddyjskim struktury ekonomiczne, polityczne i kulturowe wspierałyby rozwój tych cnót. Oczywiście jest to przeciwieństwo obecnych globalnych trendów. Z tego punktu widzenia preferowane jest proste życie, w którym jest znacznie mniej dóbr konsumpcyjnych niż w obecnej zachodniej normie. Wynika to z faktu, że mniejsza konsumpcja zmniejszy nasze obciążenie materialne i pozwoli nam kultywować zdrowe cechy.

Nie oznacza to, że buddyzm odrzuca materialność i dobrobyt. Chodzi o to, by znać i rozumieć granice materialnego dobrobytu, ale nie pozwolić, by „środki” stały się „celem”, jak mają to w zwyczaju współcześni ludzie. Mantrą dla tego rodzaju życia może być raczej „zadowolenie” niż „im więcej, tym lepiej”. Nie powinno to być interpretowane jako sztywna ideologia, ale powinno dopuszczać szeroki zakres sposobów posiadania z górnymi limitami. Na jednym końcu skali znajdowaliby się ludzie żyjący bardzo prosto z podstawowym „materialnym” bezpieczeństwem, tacy jak autentyczni buddyjscy mnisi i mniszki, którzy konsumują zgodnie ze swoimi podstawowymi potrzebami, ale poświęcają swoje życie służbie ludzkości i wszystkim czującym istotom. Tacy ludzie mogą być światłem przewodnim społeczeństwa. Na drugim końcu znajdują się ludzie, którzy dbają tylko o dobrobyt jednostki i jej najbliższej rodziny. Mogą to robić, ale z górnym limitem własności, który nie pozwala im wykorzystywać bogactwa do wykorzystywania innych i natury. Nie zachęca się do chciwości. Pomiędzy tymi dwoma biegunami może istnieć różnorodny zakres sposobów własności i przedsiębiorczości, zgodnie z indywidualnym wyborem opartym na ideach decentralizacji gospodarczej.

Kolejnym istotnym czynnikiem jest decentralizacja polityczna.  Dzieje się tak dlatego, że władza, podobnie jak bogactwo, może być wykorzystywana zarówno negatywnie, jak i pozytywnie, a tendencja do jej negatywnego wykorzystywania zawsze istnieje. Tak więc w przypadku organizacji politycznych im mniejsza, tym lepiej. Musimy pamiętać, że Budda ustanowił Sanghę w jednym z następujących miejsc w bardzo zdecentralizowanej formie, nie mianując żadnego ze swoich uczniów najwyższym przywódcą, mimo że w tamtych czasach było wielu oświeconych uczniów. Jako buddyści powinniśmy czerpać inspirację z tradycji buddyjskiej, aby zachęcać do lokalizacji i decentralizacji nad globalizację i monopolizacją. Ten rodzaj lokalizacji i decentralizacji nie stoi w sprzeczności z międzynarodowym tworzeniem sieci wśród inicjatyw społeczeństwa obywatelskiego, o ile nie odbywa się to w duchu centralizacji.

Chociaż niewątpliwie istnieje wiele czynników, zasadniczo zgadzamy się z argumentem Davida Kortena, że:

„Nie mamy zglobalizowanej gospodarki z powodu jakiejś historycznej nieuchronności. Mamy ją, ponieważ niewielka grupa ludzi, którzy mieli ogromną władzę polityczną i gospodarczą, zdecydowała się wspierać swoje wąskie i krótkoterminowe interesy gospodarcze poprzez skoordynowane, dobrze zorganizowane i dobrze finansowane wysiłki na rzecz przepisania zasad rynku, aby tak się stało. Innymi słowy, globalizacja gospodarcza była konsekwencją świadomych ludzkich wyborów. Prawem, a nawet obowiązkiem tych,  którzy nie byli stroną tych  decyzji,  jest odzyskanie władzy, którą oddaliśmy tym, którzy wykorzystali ją wbrew interesowi publicznemu, i dokonanie innych wyborów”. [6]

GLOBALIZACJA I NIE- JAŹŃ

Globalizacja, podobnie jak wszystko inne, jest nietrwała, a zatem „nie jest sobą” i będzie trwać tak długo, jak pozwolą na to przyczyny i warunki. Podobnie jak w przypadku wszystkich innych kuszących kwestii, musimy być świadomi zarówno pozytywnych, jak i negatywnych skutków globalizacji. Gdy będziemy mieć wystarczająco krytyczną świadomość, że negatywny aspekt przeważa nad pozytywnym, będziemy w stanie się od niego uwolnić. Przynajmniej w Syjamie biedni są tymi, którzy bardzo wyraźnie dostrzegają negatywne strony globalizacji. Jako buddyści wierzymy, że żadna instytucja nie przetrwa długo bez prawdziwej moralnej legitymacji, bez względu na to, jak potężna by ona nie była. Jeśli chodzi o międzynarodowe korporacje manipulujące procesem globalizacji głównie dla własnych korzyści i powodujące tak wiele cierpienia dla innych ludzi, zgadzamy się z ludźmi, którzy przewidują koniec obecnych trendów w kierunku globalizacji.

„Przyszłość planety nie może być i nie będzie prostą kontynuacją obecnego neokonserwatywnego kapitalizmu. Ten system gospodarczy nigdy nie zapewni nam wszystkim dobra w postaci rozwoju i samowystarczalności. Frustracja i gniew bezrobotnych i głodnych (i niespełnionych?) będą coraz bardziej potwierdzane przez utratę zaufania przez rosnącą część ludzkości do postępu i szczęścia obiecywanego przez kapitalizm i jego „rozwój”. 

Immanual Wallerstein uważa, że kapitalizm może upaść, nie przede wszystkim dlatego, że brakuje mu technologii ekonomicznej, aby dostosować się do kryzysów, ale z powodu fundamentalnego braku legitymizacji zarówno w oczach Północy, jak i Południa”. [7]

Buddyjską odpowiedzią nie jest po prostu siedzenie i czekanie, aż Māra (siły zła) spowodują upadek. Musimy kultywować nasze pāramī (duchowe siły), aby wyzwolić siebie i nasze społeczności z tego korporacyjno-imperialistycznego procesu. W Syjamie istnieje wiele oddolnych inicjatyw prowadzonych przez dalekowzrocznych rolników i pracowników organizacji pozarządowych, którzy próbują wyzwolić swoje społeczności z głównego nurtu sił rynkowych. Ich głównym podejściem jest powrót z rolnictwa opartego na uprawach gotówkowych, promowanego przez rząd w ciągu ostatnich trzydziestu lat, do uprawy żywności przeznaczonej do spożycia przez społeczność, a jedynie nadwyżki sprzedawane za gotówkę. W ciągu ostatnich dziesięciu lat niektórzy rolnicy i wioski eksperymentowali z alternatywnymi projektami rolniczymi, kładąc nacisk na nawozy organiczne  i  środki  owadobójcze,  w  oparciu o gospodarkę nietowarową. Po upływie dekady, lepsza jakość życia może być widoczną demonstracją realnej alternatywy. Jednak ogólny obraz wiejskich obszarów Syjamu w ciągu ostatniej dekady jest znacznie bardziej przygnębiający. Wielu rolników popadło w długi i bankructwo, przyłączając się do gospodarki opartej na uprawach gotówkowych. Tysiące mieszkańców wsi zostało przesiedlonych ze swoich żyznych ojczyzn z powodu dużych projektów rozwojowych, takich jak tamy hydroelektryczne i elektrownie. Są to główne powody długich protestów Forum Ubogich w ciągu ostatnich dziesięciu lat. W związku z protestami ubogich i poważnymi problemami gospodarki zorientowanej na wzrost, Syjam jest bliski sytuacji kryzysowej. Wiele osób zaczyna szukać rozwiązania w kilku innowacyjnych przykładach alternatywnego rolnictwa, zwłaszcza wśród ubogich. Pod wpływem żądań Forum, niektóre departamenty rządowe planują współpracę z organizacjami pozarządowymi i organizacjami ludowymi, aby zachęcić około ośmiu milionów rolników do przyłączenia się do tego ruchu. Jest to nowy, ekscytujący kierunek, choć jest jeszcze zbyt wcześnie, by przewidywać jakiekolwiek pozytywne zmiany.

Jeśli chodzi o klasę średnią i wyższą, upadek tajskiej gospodarki może pomóc obudzić ludzi do prawdziwej natury globalizacji. W ciągu ostatnich piętnastu lat „boomu”, gdy ich firmy kwitły, wielu Syjamczyków czciło globalizację i rozwój. Teraz, gdy gospodarka zaczyna chylić się ku upadkowi zastanawiają się, jak mogą przetrwać. Wielu może jeszcze nie dostrzegać, że ludzie mają teraz okazję rozwinąć prawdziwą krytyczną świadomość niebezpieczeństw związanych z globalizacją. Miejmy nadzieję, że głos uważności buddyjskich myślicieli, takich jak nieżyjący już Czcigodny Buddhadāsa i Sulak Sivaraksa, będzie słuchany bardziej niż głos świeckich technokratów i pieniaczy, którzy decydowali o losach kraju przez ostatnie pół wieku.

Uwagi:

1. Patrz Power, G. (1997), „Globalisation and its Discontents,” w Development: The Journal of the Society for International Development, Vol. 40, No. 2, czerwiec 1997, Rzym, Włochy, s. 76-77. [Powrót]

2. Inayatullah, S. (1997). „Globalna transformacja”, w Development: The Journal of the Society for International Development, Vol. 40, No. 2, czerwiec 1997, Rzym, Włochy, s. 33. [Powrót]

3. Buddhadāsa, przetłumaczone przez Olsen, G. (1987). „A Notion of Buddhist Ecology,” w Seeds of Peace, Vol. 3, No. 2, May 2530, Bangkok, Siam, str. 22-27. [Powrót]

4. Korten, D. (1996). „The Failure of Bretton Woods”, w The Case against the Global Economy, pod redakcją Mander, J. & Goldsmith, E., Sierra Club Books, San Francisco, s. 24. [Powrót]

5. Hoidobro, E. (1996), cytowany na s. 57 w Carmen,

R. (1997), „How Much is Enough,” w Development: The Journal of the Society for International Development, Vol. 40, No. 2, czerwiec 1997, Rzym, Włochy. [Powrót]

6. Korton, op.cit., s. 65-66. [Powrót]

7. Verhelst (1966), cytowany w Carmen, op. cit., s. 57.

Nazywam się Marcin Piniak studiowałem dziennikarstwo i fascynuje mnie aspekt komunikacji, a szczególnie tej jaką nawiązujemy sami z sobą przekierowując uwagę z zewnętrznego świata ku naszej autentycznej naturze. Twórczość jest dla mnie odruchem, czymś niemal biologicznym, czymś co pomaga mi żyć. Jest w swojej esencji drogą duchową i nauką Obecności i Wrażliwości. Ten świat potrzebuje ludzi z wyobraźnią i pasją, którzy mają w sobie tą cudowną ciekawość i życzliwość. Człowiek, który realizuje swój potencjał jest człowiekiem szczęśliwym i to powoduje, że na tym świecie jest mniej cierpienia. To najważniejszy powód dla którego warto to robić. Reszta jest tylko dodatkiem. Piszę, gotuję, fotografuję i nagrywam felietony video i audio. Opublikowałem alegoryczną powieść „17” o cieniach zachodniej cywilizacji i procesie transformacji, którą napisałem podróżując londyńskim metrem. Nasze życie jest opowieścią, którą warto zapisać. Tym właśnie się zajmuję.

SOCIAL MEDIA:

• Facebook
• YouTube
• Instagram

John Stevens / tricycle.org

KIEDY PRZEPROWADZIŁEM SIĘ DO JAPONII, ZACHWYCIŁEM SIĘ ŻYCIEM I PRACĄ FASCYNUJĄCEJ BUDDYJSKIEJ MNISZKI OTAGAKI RENGETSU (1791-1875). BYŁA ARTYSTKĄ SZTUK WALKI, GRACZEM GO, POETKĄ, KALIGRAFKĄ, MALARKĄ I GARNCARKĄ. JEJ ŻYCIE BYŁO NAZNACZONE JEDNĄ TRAGEDIĄ PO DRUGIEJ. 

W wieku 42 lat Rengetsu straciła dwóch mężów, wszystkie dzieci (co najmniej czworo), pięciu braci i rodziców. Po śmierci drugiego męża, w wieku 33 lat, złożyła śluby zakonne, przyjmując imię Rengetsu, oznaczające „Lotosowy Księżyc”. Kiedy dziewięć lat później zmarł jej ojciec, Rengetsu postanowiła zająć się garncarstwem, aby zarobić na życie, nacinając kawałki swoimi oryginalnymi wierszami. Niepozorna, bezpretensjonalna ceramika Rengetsu okazała się niezwykle popularna, a garncarstwo stało się głównym źródłem utrzymania Rengetsu. Wykonała również tysiące kaligrafii i obrazów, aby zebrać pieniądze na cele charytatywne. Za życia Rengetsu była znana jako „kobieta zbyt piękna, by w to uwierzyć” ze względu na swój dobry wygląd i „mniszka bodhisattwa” ze względu na swoje dobre uczynki. Uważa się, że w ciągu swojego życia stworzyła ponad 100 000 dzieł sztuki w różnych mediach. Rengetsu zmarła spokojnie w wieku 85 lat w herbaciarni świątyni Joko-in w Kioto. Wkrótce po przeprowadzce do Japonii zacząłem kolekcjonować zarówno jej ceramikę, jak i prace pędzla. Jej zwoje wisiały w moim domu, a jej ceramiki używałam w codziennym życiu. Stała się moją nauczycielką, przyjaciółką i wreszcie uzdrowicielką. 

W 2020 roku Monestir de Pedralbes, magiczny XIV-wieczny klasztor klarysek w Barcelonie w Hiszpanii, sponsorował wystawę The Lotus Moon: Sztuka i poezja buddyjskiej mniszki Otagaki Rengetsu. Katolickie siostry przekształciły jedną z sal kościelnych w muzeum i chciały zaprezentować wybitne kobiece postacie religijne z różnych tradycji z całego świata. Pierwszą wystawę poświęcono Charlotte Salomon (1917-1943), niemiecko-żydowskiej artystce, której płodne i muzyczne prace gwaszowe są świadectwem życia skróconego przez nazistowską okupację. Na drugą wystawę muzeum zdecydowało się zaprezentować dzieło życia Rengetsu i zaprosiło mnie do roli kuratora. Aby poprowadzić odwiedzających przez twórczość Rengetsu, stworzyłem katalog wystawy, który następnie przekształciłem w książkę.

OGRÓD JAPOŃSKI W JARKOWIE – ogród w tradycyjnym stylu japońskim o powierzchni około 1000 m², położony we wsi Jarków w gminie Lewin Kłodzki, w województwie dolnośląskim. Edward Majcher – właściciel ogrodu – prace nad nim rozpoczął w roku 1980. W 2000 otrzymał nagrodę miesięcznika „Ogrody”. W 2003, jako drugi tego typu obiekt w Polsce (po wrocławskim), ogród został udostępniony zwiedzającym.

W tym czasie poważnie zachorowałem, cierpiąc na wiele dolegliwości – raka cewki moczowej, zakrzepy krwi, pięć nagłych operacji, w tym jedną przeprowadzoną bez znieczulenia. Doświadczyłem również bólów wynikających z septycznego zakażenia krwi, przewlekłej choroby nerek, cukrzycy, ciężkiej anemii i hipoglikemii. W wyniku tego przymusu zacząłem ulegać kaprysom depresji, dezorientacji, frustracji i myślom samobójczym. W tym okresie nieustannie przebywałem w szpitalu i z niego wychodziłem. Miałem nawet dwa doświadczenia bliskie śmierci: jedno pogodne i błogie, łączące się z rozległym błękitnym niebem, a drugie straszne, walczące z demonami w krwawej bitwie. 

Chociaż przez większość czasu, gdy pracowałem nad książką, byłem zamknięty w ciemnych i pozbawionych powietrza pokojach, leżąc na łóżkach chorych w otoczeniu ludzi na ostatnich nogach, w mojej głowie były tylko myśli o pięknie. Pomimo wielu chorób, byłem zdeterminowany, aby kontynuować pracę nad wystawą. Leżąc w szpitalnym łóżku, trzymałem w rękach ceramikę na wystawę i dokładnie oglądałem prace, jedną po drugiej, aby skomponować towarzyszące im etykiety. Ugniatanie gliny było sposobem, w jaki Rengetsu medytowała, cicho recytując modlitwy i mantry. Kiedy trzymałem miskę, mogłem poczuć, gdzie ugniatała glinę i zobaczyć jej odciski palców; był to rodzaj transmisji od serca do serca. Istniał naturalny rytm formowania przedmiotów – nie czuło się, że zostały stworzone, ale że się wyłoniły. Nie było przerwy w koncentracji. Ceramika była tworzona z „niezachwianym umysłem, nieprzywiązanym do myśli o pięknie lub brzydocie, wolnym od ustalonych form”. Nie było projekcji ego artysty, próbującego złożyć oświadczenie. Mogły być wykonane setki lat temu lub wczoraj. Niektóre z jej ceramiki były niemal profesjonalnej jakości, podczas gdy inne przykłady wyglądają, jakby zostały uformowane przez dziesięciolatka: zniekształcone, z wypalonymi śladami pieca, porysowaną kaligrafią i niechlujnym szkliwem. Co się stało, to się stało. Nic nie zostało odrzucone, ponieważ nie wyglądało „dobrze”. Podczas gdy estetyka przedmiotów na wystawie może się znacznie różnić, ich różnice tworzą bardziej atrakcyjną i spójną prezentację, gdy są oglądane obok siebie. Miska do herbaty o klasycznych proporcjach i kolba do sake, która wyglądała tak, jakby była wykonana w estetyce współczesnej sztuki abstrakcyjnej, zdawały się współgrać ze sobą, tworząc bogatszy wgląd w artystę, który je stworzył.

Chociaż ceramika miała zazwyczaj cienką konstrukcję i była lekka jak piórko, wiele z nich było solidnych jak skała. Lubiłem trzymać miski na herbatę, które wydawały mi się najbardziej energetyczne. Niektóre egzemplarze nawet subtelnie „brzęczały”, jakby były ożywione. (Kiedyś zatrzymałem się w domu znajomego kolekcjonera i spałem w pokoju pełnym antycznych azjatyckich posągów. W nocy wydawało mi się, że słyszę ich brzęczenie). Ponieważ miejscem wystawy był klasztor, miałem wrażenie, że ceramikę Rengetsu można porównać do „relikwii” z czasów średniowiecza. Nie rzucała się w oczy, była cicha, nie święta, ale „w całości”. To znaczy kompletna, wolna od sztuczności, zdolna podnieść na duchu. Jej czarki do herbaty były prostymi kielichami, niosącymi herbatę przeznaczoną do obudzenia umysłu; zawsze nazywałam jej osiemdziesięciopięcioletnią czarkę do herbaty „świętym Graalem”. Chociaż klasztor został zbudowany w XIV-wiecznej Hiszpanii, a Rengetsu mieszkał w chacie w XIX-wiecznej Japonii, czułem, że miejsce i artysta mają głębokie pokrewieństwo. 

Następnie musiałem rozgryźć naciętą kaligrafię na misach – znak firmowy Rengetsu i główny punkt sprzedaży. Podziwiałem sposób, w jaki za pomocą dłuta nawijała znaki wzdłuż boku ceramiki. Znaki owijały się wokół szorstkiej, nierównej powierzchni ceramiki, umieszczane idealnie nawet w najciaśniejszych miejscach, bez wahania. Musiała mieć bardzo delikatny, a jednocześnie silny dotyk. Jej odciski palców są wyraźnie widoczne na wielu przedmiotach. 

W przeciwieństwie do tego, kaligrafia Rengetsu na papierze była pod wpływem jej treningu sztuk walki – kontroli pędzla, przepływu kaligrafii i odstępów między znakami. Pędzel Rengetsu miał niezłomny stalowy rdzeń. Zazwyczaj praca pędzla w Japonii jest opisywana jako „ręka mężczyzny” lub „ręka kobiety”. Praca Rengetsu wykraczała poza płeć – siła i determinacja mężczyzny łączyła się z elastycznością i elegancją kobiety. Dla uzdrawiania, równowaga żeńskiej i męskiej energii jest niezbędna.

Gdy już zapoznałem się z japońskim tekstem, zacząłem go tłumaczyć. Było to dla mnie szczególnym wyzwaniem, ponieważ mój mózg był usmażony po wszystkich zabiegach, przez które przechodziłem w tym czasie. Byłem bardzo zdezorientowany, czasami nawet nie zdając sobie sprawy z tego, gdzie jestem i co się dzieje. Kiedy przenoszono mnie z jednego szpitala do drugiego, dwa razy wpadłam w panikę, dzwoniąc pod numer 9-1-1. Za pierwszym razem, ponieważ wydawało mi się, że świat się kończy i wszystko się wali; dyspozytorka zapewniła mnie, że tak nie jest, ale zajęło mi trochę czasu, zanim jej uwierzyłem. Za drugim razem personel szpitala zapomniał o mnie na czterdzieści pięć minut. Byłem przykuty do łóżka, więc nie mogłem się poruszać; nikt nie odpowiadał na przycisk połączenia ani na moje gorączkowe krzyki. Zadzwoniłem po pomoc pod numer 9-1-1 i przyjechał policjant. Powiedział mi, że hospitalizowani ludzie cały czas dzwonią pod 9-1-1, czasami w celu zbadania potwora pod ich łóżkami. Pewnego razu najwyraźniej próbowałem wstać z łóżka i zapytałem pielęgniarkę: „Gdzie jest moja broń?”. Pielęgniarka odpowiedziała: „Po co ci broń?”. Odpowiedziałem jej: „Muszę walczyć o Ukrainę”.

Pomimo mojego chwiejnego poczucia rzeczywistości, podjąłem się tłumaczenia. Podczas gdy frazy w jej wierszach są proste – „księżyc nad kwiatami wiśni”, „świergot śliwy”, „szum wiatru w sosnach”, „wierzby wzdłuż rzeki”, „uroczystości podczas festiwali” i tym podobne – obrazy unosiły się wokół mnie w trzech wymiarach i żywych kolorach. Słyszałem ptaki śpiewające pełnym gardłem. Znajdowałem się wewnątrz tłumaczeń, zamiast poznawać słowa z zewnątrz. Tłumaczenia zmieniały się z dnia na dzień, w zależności od mojej wizji wiersza. Później zastanawiałem się, jak wpadłem na pewne tłumaczenia i musiałem je całkowicie zmienić. Oto jeden z prostszych wierszy w najnowszym wcieleniu.

Mieszkając głęboko w górach,

polubiłem

Dźwięk szemrzących sosen-

W dzień, gdy wiatr nie wieje

Jakże jest samotny.

Mój wysiłek został opisany w języku japońskim jako shinken shobu, „walka na śmierć i życie”. Nadszedł czas, by opublikować manuskrypt. Miałem szczęście mieć entuzjastycznego, cierpliwego i wyrozumiałego redaktora, który prowadził mnie i zachęcał przez cały proces produkcji. (Pewnego razu konsultowaliśmy się przez telefon, gdy przewożono mnie na salę operacyjną). Chociaż przez większość czasu pracowałem nad książką, byłem zamknięty w ciemnych i pozbawionych powietrza pokojach, leżąc na łóżkach chorych w otoczeniu ludzi na ostatnich nogach, w mojej głowie były tylko myśli o pięknie. W najniższym punkcie, to co trzymało mnie przy życiu, to mój ostateczny cel: „Nie mogę umrzeć, dopóki książka nie zostanie opublikowana i nie trafi w moje ręce”. 

To znaczy, że w końcu mi się udało. I dziękuję Otagaki Rengetsu za uratowanie mi życia.

OGRÓD JAPOŃSKI W JARKOWIE – ogród w tradycyjnym stylu japońskim o powierzchni około 1000 m², położony we wsi Jarków w gminie Lewin Kłodzki, w województwie dolnośląskim. Edward Majcher – właściciel ogrodu – prace nad nim rozpoczął w roku 1980. W 2000 otrzymał nagrodę miesięcznika „Ogrody”. W 2003, jako drugi tego typu obiekt w Polsce (po wrocławskim), ogród został udostępniony zwiedzającym.

BIOGRAFIA / https://rengetsu.org/life/biography/

Rengetsu urodziła się pod imieniem Nobu wiosną 1791 roku, prawdopodobnie jako sekretna córka gejszy i Todou Yoshikiyo, głównego zarządcy lenna Iga-Ueno. Jako niemowlę została adoptowana do rodziny Otagaki przez jej patriarchę Teruhisę (urodzonego jako Banzaemon), pracownika (a później kapłana) w Chion’in w Kioto, głównej świątyni sekty buddyzmu Czystej Krainy (Joudo Shinshuu). Dzięki pośrednictwu jej przybranego ojca i być może jej biologicznego ojca, została wysłana w wieku ośmiu lub dziewięciu lat w 1798 lub 1799 roku (w okresie Edo dzieci były uważane za roczne po urodzeniu) do zamku Tamba-Kameyama jako służąca, gdzie pozostała do wieku 14 lat w 1804 roku. Tam nauczyła się sztuk grzecznościowych, w tym kaligrafii i gry w go. Była sławną pięknością, o którą zabiegało wielu zalotników, a legenda o niej trwa do dziś.

Lata służby w feudalnym zamku nauczyły Nobu postawy i manier oczekiwanych od dzieci samurajów. Tomioka Tessai wykonał portret Rengetsu jako starszej mniszki wiosną 1877 roku, około dwa lata po śmierci Rengetsu, z następującym napisem: „Od dzieciństwa była mądra, dobra w japońskich wierszach i nauczyła się sztuk wojskowych”. Obejmowały one posługiwanie się mieczem, włócznią, sierpem i łańcuchem. Mówi się również, że była utalentowana w tańcu i szyciu. To właśnie w zamku, wśród ludzi o wysokiej randze, prawdopodobnie nauczyła się klasycznego waka, 5-wierszowej, 31-sylabowej formy wiersza, której używała przez całe życie jako poetka.

W 1803 roku, w wieku 13 lat, młoda Nobu straciła przybranego brata i matkę. Tak rozpoczął się trzydziestoletni okres, w którym straciła prawie wszystkich najbliższych członków rodziny, z których większość zmarła młodo, w tym co najmniej czworo dzieci, dwóch mężów, dwoje z przybranego rodzeństwa i wreszcie przybranego ojca.

Małżeństwo i dzieci (1804 ~ koniec 1832)

Około 1804 r. Nobu przeniosła się z powrotem do domu rodzinnego Otagaki w Makuzuan, podświątyni Chion’in. Uważa się, że poślubiła swojego pierwszego męża Mochihisę pod koniec 1807 lub na początku 1808 roku, ponieważ jej pierwszy syn Tetsutaro urodził się w dziesiątym miesiącu księżycowym 1808 roku. Żył on krótko, zmarł w jedenastym miesiącu księżycowym 1809 roku (nadano mu pośmiertne buddyjskie imię Shuusen Douji). Jej pierwsza córka urodziła się w dziewiątym miesiącu księżycowym 1810 r. i zmarła w dwunastym miesiącu księżycowym 1812 r. (nadano jej pośmiertne buddyjskie imię Tanshin Doujo). Druga córka, której rok urodzenia nie jest znany, zmarła w szóstym miesiącu księżycowym 1815 r. (i otrzymała pośmiertne buddyjskie imię Chisen Doujo). Mniej więcej w tym samym czasie małżeństwo z Mochihisą zostało rozwiązane, podobno z powodu jego nadmiernego picia i wizyt w dzielnicy uciech. Później tego samego roku Mochihisa również zmarł.

Na początku 1819 roku, w wieku 29 lat, Nobu związała się ponownie z mężczyzną o imieniu Juujirou z Hikone na brzegu jeziora Biwa. Został adoptowany do rodziny Otagaki i jeszcze w tym samym roku przyjął nowe imię Hisatoshi. W szóstym miesiącu księżycowym 1823 roku, gdy Nobu miała 33 lata, zachorował na klatkę piersiową i zmarł. Po tej tragedii Nobu z żalu ścięła włosy na krótko, wyrzekając się świata, by podążać za Buddą. Wkrótce potem przeszła ceremonię inicjacji w świątyni Chion’in, stając się buddyjską mniszką sekty Czystej Krainy i ponownie ścinając włosy. Jej nowe buddyjskie imię łączyło w sobie lotos (ren/蓮) i księżyc (getsu/月)

Jednak tragedie miały trwać dalej. Rengetsu urodziła co najmniej jedno dziecko, prawdopodobnie dwoje, z Hisatoshim. Dziewczynka, której imię nie jest znane, zmarła w 1825 roku w wieku siedmiu lat. W swoim eseju z 1962 r. Odkrycia z listów mniszki Rengetsu (Rengetsu-ni Shousoku no Shinshiryou) Mamoru Tsuchida wspomina o jeszcze jednym małym chłopcu, którego imię również nie jest znane, w wieku co najmniej pięciu lat, który zmarł w pierwszym miesiącu księżycowym 1827 r., pozostawiając ją tylko z przybranym ojcem (wówczas głównym kapłanem Makuzuan, z nowym kapłańskim imieniem Saishin).

Tak więc, jako młoda kobieta, Rengetsu straciła co najmniej czworo, a prawdopodobnie pięcioro własnych dzieci. Przez całe życie wyrażała głęboką melancholię z powodu tych strat, być może najbardziej bezpośrednio w tym wierszu:

　　　Moje dzieci…

　　　　Zwykłam głaskać

　　　　　ich senne poranne włosy

　　　　leżące luźno na moim rękawie

　　　　　białą rosę na różowych kwiatach.

Lata średnie (koniec 1832~1865)

OGRÓD JAPOŃSKI W JARKOWIE – ogród w tradycyjnym stylu japońskim o powierzchni około 1000 m², położony we wsi Jarków w gminie Lewin Kłodzki, w województwie dolnośląskim. Edward Majcher – właściciel ogrodu – prace nad nim rozpoczął w roku 1980. W 2000 otrzymał nagrodę miesięcznika „Ogrody”. W 2003, jako drugi tego typu obiekt w Polsce (po wrocławskim), ogród został udostępniony zwiedzającym.

W ósmym miesiącu księżycowym 1832 roku, kiedy Rengetsu miała 42 lata, Saishin, jedyny ojciec jakiego znała, zmarł w wieku 78 lat. Rengetsu, choć pogrążona w smutku, zastanawiała się, jak ma się utrzymać. Chociaż była doskonała w sztukach walki i grze w go, bycie kobietą sprawiało, że perspektywy nauczania tych przedmiotów były słabe.

Zaczęła więc komponować wiersze, rysując je na cienkich paskach papieru zwanych tanzaku, kwadratowych arkuszach papieru zwanych shikishi i rysując lub rzeźbiąc je na swojej ceramice. Zawsze była lekceważąca wobec swoich umiejętności i treningu, przepraszając za „niezdarność” swoich dzieł, nawet gdy dawała je w prezencie. Inni uważali, że szczerość i prosty styl prac są urocze, a biorąc pod uwagę wysoką jakość jej wierszy, wkrótce zyskała spore grono zwolenników. Z pokorą sprzedawała je wszędzie, gdzie tylko mogła, jak wyrażono w tym wierszu:

　　　Jako rozrywkę

　　　　przynosząc niezdarne

　　　　　kruche rzeczy na sprzedaż

　　　　na targu Uruma-

　　　　　jakże samotna!

Ludzie z różnych środowisk dowiedzieli się o niej i szukali jej dzieł. Musiała stale się przemieszczać, aby uniknąć przerywania jej pracy przez prośby, spędzając większość czasu w dzielnicy Okazaki w pobliżu wschodnich gór Kioto. Przypadkowo lub celowo, wiele wspaniałych pieców w Kioto (takich jak Kiyomizu i Awataguchi) znajdowało się w pobliżu. W związku z tym współpracowała z kilkoma znanymi garncarzami, w tym Kuroda Kouryou z pieca Koryouzan i Kinkouzan VI (1824 ~ 1884).

Wzrosły również jej umiejętności posługiwania się pędzlem. Jej delikatne linie zaczęły nabierać mistrzowskiego rytmu i odzwierciedlać wdzięk i siłę jej życia, zapowiadając wyjątkowo błyskotliwą kaligrafię jej późniejszych lat. Wykonała napisy na obrazach wielu słynnych malarzy z Kioto, zwłaszcza tych ze szkoły Shijou, linii założonej przez Matsumurę Goshuna (1752~1811) i Maruyamę Okyo (1733~1795). Należeli do nich Tomioka Tessai (1837~1924), z którym miała niezwykle bliskie relacje, Wada Gozan (1800~1875), Nakajima Raisho (1796~1871), Mori Kansai (1814~1894), Kishi Chikudo (1826~1897), Hasegawa Gyokuho (1822~1879), Shiokawa Bunrin (1801~1877) i Reizei Tamechika (1823~1864).

Stała się również dobrze znana w kręgach kościelnych, podróżując do wielu świątyń na spotkania i krótkie pobyty. Była zapaloną korespondentką i znamy ponad 300 listów zachowanych w różnych miejscach (w tym trzy w tym katalogu, s. 91, 109, 113).

Rengetsu była również cichą rojalistką. Nie przepadała za szogunatem Tokugawa i żywiła wielką sympatię do cesarza, mając nadzieję, że ponownie przejmie on ster rządów. Przede wszystkim była pacyfistką, opowiadającą się za wzajemnym szacunkiem i łagodną perswazją w rozwiązywaniu konfliktów. Słynne było jej błaganie generała Shimazu Tadayoshi (1840-1897) o powściągliwość w drodze do konfrontacji z siłami szoguna. W swoim jedynym znanym chouka (długim wierszu) ostro zganiła Ooshio Heihachiro (1793~1837) za jego gwałtowny bunt przeciwko szogunatowi. Jednak ukryła co najmniej jednego innego rojalistę, który rozgniewał szoguna i uciekał, aby uchronić go przed karą. Jej łagodna wiara w ludzką dobrą wolę jest widoczna w tym wierszu, skomponowanym wokół przybycia czarnych statków admirała Perry’ego w szóstym miesiącu księżycowym 1853 roku i jego powrotu w pierwszym miesiącu księżycowym 1854 roku.

　　　Nadchodzi

　　　　jak wiosenny deszcz

　　　　　Ameryka będzie łagodna

　　　　jak wilgoć dla ziemi

　　　　　dla dobra naszych ludzi.

Rengetsu była zapaloną podróżniczką. Jej podróże przyniosły jej glinę do pracy, ziarno do refleksji i, poprzez niektóre nieprzyjemne incydenty, inspirację do jej wierszy. Wydaje się, że każda sytuacja była okazją do odczuwania i wyrażania, każdy kwiat, zwierzę lub osoba na drodze była dla niej cenna. Podobnie jak Matsuo Bashou i inni wielcy poeci przed nią, zaakceptowała trudy drogi i stany własnego serca. Zamiast odsuwać je od siebie, połączyła je z napotkaną naturą, porami roku, pogodą i atomosferą nowych miejsc. Rezultatem są wiersze i dzieła sztuki, które nigdy nie wydają się jedynie sprytne lub dekoracyjne, ale są przepełnione duchem osoby, która widziała i doświadczyła życia całą swoją istotą.

W średnim wieku zaczęła wyrażać, czasem komicznie, czasem z tęsknotą, fizyczne i emocjonalne trudności związane ze starzeniem się. W tym wierszu pokazuje swoje ciągłe zaskoczenie, gdy nadchodzi każdy nowy rok, wymagając od niej, zgodnie ze zwyczajem, zjedzenia większej ilości fasoli (jednej na każdy rok) podczas Setsubun, festiwalu związanego z otwarciem wiosny.

　　　Kiedy zobaczyłam fasolę

　　　　wypełniającą moje dłonie

　　　　　i rozsypującą się

　　　　musiałem się zastanowić:

　　　　　Czy były przeznaczone dla kogoś innego?

W tym wierszu Renegstu ubolewa nad starzeniem się swojego ciała:

　　　Ile razy muszę spać

　　　　zanim nadejdzie wiosna?

　　　　　Zawsze liczę dni na palcach

　　　　ale teraz, pod koniec kolejnego roku

　　　　　moje plecy są bardziej zgięte niż one.

Lata Nishigamo (1865~1875)

W końcu, w wieku około 75 lat, Rengetsu wiedziała, że jej długie lata podróży i ciągłego przemieszczania się będą musiały ustąpić miejsca spokojniejszemu życiu. Opat Wada Gozan (1800~1870), znany również jako Gesshin (Księżycowy Umysł), zaoferował jej schronienie. W 1865 roku zamieszkała w małej chatce na terenie Jinkou’in (Świątyni Niebiańskiego Światła), w małej wiosce Nishigamo, w niewielkiej odległości od Kioto, gdzie mieszkała aż do śmierci w 1875 roku. Te dziesięć lat było zdecydowanie najbardziej produktywnymi artystycznie w jej życiu. Pracowała z niewielkimi przerwami w odległym, cichym, uduchowionym miejscu, otoczonym sosnami, ptakami i pięknymi stawami. Gozan był zapalonym malarzem i świetnym poetą, więc istnieje wiele doskonałych współpracy między nimi. Choć opustoszała po śmierci Gozana w 1870 roku, pozostała w Jinkou’in pod patronatem jego syna, Wada Chimana (1835~1910), aż do swojej śmierci w 1875 roku.

Rengetsu była bardzo lubiana w Nishigamo. Przez dekadę poświęcała szczególną uwagę dzieciom z wioski, wykorzystując swoje zasoby, by ulżyć w cierpieniu i uczyć wiele z nich. Jej odejście było powodem wielkiego smutku wśród mieszkańców wioski, którzy podjęli się przygotowania jej ciała do pochówku.

Dziedzictwo

Chociaż fizyczne życie Rengetsu zakończyło się w 1875 roku, pozostawiła nam wiele darów. Została zapamiętana jako jedno z najjaśniejszych świateł XIX-wiecznego Kioto. Nawet dziś w corocznej procesji Jidai Matsuri (Festiwal Wieków) bierze udział przebrany aktor grający zachwycającą młodą Rengetsu. Pamiętane są również jej akty dobroczynności, takie jak czas, kiedy wraz z Wada Gozanem wyprodukowała 1000 obrazów Kan’non, Bodhisattwy Miłosierdzia, i sprzedała je, aby zebrać pieniądze dla ofiar powodzi. Jej prace były szeroko rozpowszechniane i wystawiane przez lata, a kapłani Jinkou’in tradycyjnie służyli jako autoryzatorzy. Historie o niej krążą w ustnej tradycji Kioto (patrz sekcja Epizody), a legenda głosi, że w pewnym momencie każda rodzina w Kioto miała kawałek jej dzieła sztuki.

Za jej życia wydano dwa tomy jej prac: A Poetry Album of Two Ladies (Rengetsu Shikibu Nijo Wakashuu), opublikowany przez Kinbyoudou w 1868 roku, zawierający 99 wierszy, 48 autorstwa Rengetsu i 51 jej przyjaciela Takabatake Shikibu (1785~1881) oraz A Seaweed Diver’s Harvest (Ama no Karumo), opublikowany przez San’eidou, ok. 1871 roku, zawierający 310 wierszy. Jej wiersze cieszą się niesłabnącym uznaniem, a ona sama zaliczana jest do prekursorów tanki (nowoczesnego wiersza w tradycyjnym metrum), a nawet watakushi shousetsu (I-powieści). Podobnie jak te formy literackie, poezja Rengetsu przesuwa granice tradycyjnego słownictwa, składni i formy, często wykorzystując własne doświadczenia emocjonalne autora jako temat.

Współcześni mistrzowie i praktycy ceremonii parzenia herbaty nadal używają jej przyborów i zwojów. Niedawno jej poezja i dzieła sztuki trafiły na scenę międzynarodową. Muzea w Australii i Stanach Zjednoczonych gościły wystawy jej prac, a kolejne planowane są w Europie, Ameryce Łacińskiej i Afryce. Nasz projekt Fundacji Rengetsu przetłumaczył wszystkie jej znane opublikowane prace i kilka nowych wierszy odkrytych na dziełach sztuki. Ponad 900 wierszy jest dostępnych w języku angielskim i japońskim w naszej przeszukiwalnej bazie danych online (www.rengetsu.org). W najbliższych latach planowane jest przetłumaczenie ich na inne języki, począwszy od niemieckiego i włoskiego, oraz dodanie tych tłumaczeń do bazy danych.

Wierzymy, że w obecności jej pracy jej duch pozostaje dostępny. Trzymając jedną z jej misek do herbaty, ludzie mogą poczuć opuszkami palców wrażenia, jakie Rengetsu pozostawiła, gdy je formowała. Czytanie jej listu o wizycie w ogrodzie (s. 109) przypomina sposób myślenia powszechny w historii ludzkości, ale prawie zanikły w dzisiejszych czasach, założenie, że nasze życie jest splecione z naturą. Wreszcie, jej wiersze nadal oferują prostą przyjemność wiersza i demonstrację głębokiej idei: że cierpienie i radość, razem wzięte, dają nam zdolność patrzenia z miłością.

https://rengetsu.org/life/biography/

Nazywam się Marcin Piniak studiowałem dziennikarstwo i fascynuje mnie aspekt komunikacji, a szczególnie tej jaką nawiązujemy sami z sobą przekierowując uwagę z zewnętrznego świata ku naszej autentycznej naturze. Twórczość jest dla mnie odruchem, czymś niemal biologicznym, czymś co pomaga mi żyć. Jest w swojej esencji drogą duchową i nauką Obecności i Wrażliwości. Ten świat potrzebuje ludzi z wyobraźnią i pasją, którzy mają w sobie tą cudowną ciekawość i życzliwość. Człowiek, który realizuje swój potencjał jest człowiekiem szczęśliwym i to powoduje, że na tym świecie jest mniej cierpienia. To najważniejszy powód dla którego warto to robić. Reszta jest tylko dodatkiem. Piszę, gotuję, fotografuję i nagrywam felietony video i audio. Opublikowałem alegoryczną powieść „17” o cieniach zachodniej cywilizacji i procesie transformacji, którą napisałem podróżując londyńskim metrem. Nasze życie jest opowieścią, którą warto zapisać. Tym właśnie się zajmuję.

SOCIAL MEDIA:

• Facebook
• YouTube
• Instagram

Ajaan Lee / tricycle.org

Każdy na świecie pragnie sprawiedliwości. Aby zapewnić światu sprawiedliwość, wszyscy – bez względu na rasę czy narodowość – musimy mieć w sercu ludzkie wartości. Wartości ludzkie nie są wyznaniem ani religią. Kiedy ludzie rodzą się na świecie, z natury pragną sprawiedliwości. Czasami ją otrzymują, a czasami nie. Dzieje się tak, ponieważ czasami pozwalają, by nieludzkie wartości kolidowały z wartościami ludzkimi. W takim przypadku te nieludzkie wartości uniemożliwiają im otrzymanie sprawiedliwości, której pragną. 

Z tego powodu chciałbym wskazać sposób, który pomoże ludziom na całym świecie utrzymać ich umysły w zgodzie z ludzkimi wartościami. Nawet jeśli od czasu do czasu zdarzają nam się wpadki, to i tak będziemy sobie dobrze radzić, o ile będziemy w stanie zachować długie odstępy między kolejnymi wpadkami. 

1. Miej poczucie umiaru w swoich upodobaniach i miłościach do ludzi i przedmiotów. Nie daj się ponieść zauroczeniu, które sprawi, że twoje zachowanie w stosunku do ludzi i przedmiotów przekroczy granice. Potknięcie się w ten sposób może – na poziomie postępowania – zaszkodzić twojej reputacji. Na poziomie umysłu może sprawić, że zostaniesz zwiedziony i oszukany. Rezultatem będzie smutek trapiący serce, a wszystko to z powodu braku ludzkiej wartości umiarkowania. 

2. W kontaktach z ludźmi i przedmiotami nie daj się ponieść gniewowi. Nawet jeśli ludzie zachowują się w sposób, z którym się nie zgadzasz, lub jeśli przedmioty, które pojawiają się na twojej drodze, nie są tym, czego oczekiwałeś, powinieneś zatrzymać się i rozważyć, czy ci ludzie mają w sobie przynajmniej trochę dobra i czy te przedmioty mogą być przynajmniej trochę przydatne dla ciebie. Gdy uda ci się utrzymać swój umysł w ryzach w ten sposób, uwolnisz się z uścisku gniewu i niezadowolenia, tak by zamiast tego mogły pojawić się w tobie myśli dobrej woli. Rezultatem będzie to, że ci ludzie staną się twoimi przyjaciółmi i sprzymierzeńcami; przedmioty, które otrzymasz, będą mogły ci służyć na inne sposoby. Załóżmy na przykład, że chcesz dłuto, ale dostajesz gwóźdź. Oznacza to, że twoje nadzieje nie zostały spełnione, ale mimo to gwóźdź może ci się przydać na inne sposoby w przyszłości. 

Ponadto, myśli o dobrej woli mogą sprzyjać długotrwałemu opanowaniu i spokojowi umysłu. Jest to zatem ludzka wartość, która powinna leżeć u podstaw naszych wzajemnych relacji na całym świecie. 

3. Bądź uczciwy i prostolinijny we wszystkich swoich kontaktach, zachowując się wobec ludzi za ich plecami tak samo, jak zachowywałbyś się wobec nich twarzą w twarz. Nawet w obliczu przerażającego zastraszenia powinieneś uczynić swoje serce zuchwałym w odpowiednim stopniu. Zbytnia zuchwałość może wyrządzić krzywdę i to samo dotyczy zbytniej nieśmiałości. Na przykład, jeśli dasz się zastraszyć w kontaktach biznesowych, ucierpi na tym twój biznes. Jeśli jesteś zbyt lekkomyślny lub zuchwały, może to również prowadzić do błędów w pracy. Dlatego powinieneś mieć poczucie umiaru i proporcji, aby twoje relacje z ludźmi i różnymi przedmiotami na świecie przebiegały prawidłowo. Tylko wtedy będziesz uważany za osobę posiadającą ludzkie wartości. 

4. Cokolwiek robisz w myślach, słowach lub uczynkach, mając do czynienia z ludźmi lub przedmiotami na świecie, powinieneś najpierw zbadać swoje motywacje. Tylko wtedy, gdy są one zdrowe i rozsądne, powinieneś ich słuchać i działać zgodnie z nimi. To uchroni cię przed uleganiem złudzeniom. Musisz być obdarzony ludzkimi wartościami ostrożnej uważności i rozsądnego rozeznania. Ci, którzy potrafią zachowywać się w ten sposób, będą mieli przyjaciół bez względu na to, do jakiej grupy społecznej dołączą. Przyczynią się do wzrostu i rozwoju różnych przedmiotów, z którymi mają do czynienia, i przyniosą postęp sobie i całemu społeczeństwu – czego pragnie każdy z nas. 

Gdy ludziom brakuje ludzkich wartości – gdy depczą ludzkie wartości, nadużywając swojej władzy i wpływów – postęp materialny może zniszczyć pokój i dobrobyt istot ludzkich na całym świecie.

Świat, w którym żyjemy, istnieje od dawna, zanim ktokolwiek z nas się urodził. Nawet nasze wyznania i religie stopniowo powstawały długo po powstaniu świata. Historia ludzkiego świata jest taka, że czasami świat jest zaawansowany zarówno pod względem materialnym, jak i duchowym, co prowadzi do dobrobytu dla wszystkich; czasami ludzkość jest tak zdegenerowana zarówno pod względem materialnym, jak i duchowym, że praktycznie tonie w cierpieniu. Czasami strona duchowa jest zaawansowana, a ludzie żyją w pokoju i bezpieczeństwie, podczas gdy strona materialna jest nierozwinięta. 

Gdy istoty ludzkie mają ludzkie wartości w swoich sercach, postęp materialny może przynieść wszystkim szczęście i dobrobyt. Gdy ludziom brakuje ludzkich wartości – gdy depczą ludzkie wartości, nadużywając swojej władzy i wpływów – postęp materialny może zniszczyć pokój i dobrobyt istot ludzkich na całym świecie. Istnieje podstawowa prawda, że gdy ludzie są źli, nawet dobre przedmioty materialne mogą wyrządzić szkodę ogółowi ludzi; jeśli ludzie są moralni i sprawiedliwi, nawet szkodliwe przedmioty mogą stać się korzystne. 

Kiedy wszyscy ludzie na świecie ugruntowują się w ludzkich wartościach, to jest tak, jakbyśmy wszyscy byli przyjaciółmi i krewnymi. Jeśli ludzie nie mają ludzkich wartości w swoich sercach, nawet rodziny się rozpadają, przyjaciele stają się wrogami – a gdy relacje na małą skalę są takie, wojna na dużą skalę będzie nieunikniona. Jak będziemy w stanie jej uniknąć? 

Dlatego wszyscy na świecie powinni rozwijać ludzkie wartości, abyśmy mogli postrzegać siebie nawzajem jako przyjaciół, wyrażając w naszym zachowaniu postawę dobrej woli i życzliwości w imię sprawiedliwości i uczciwości na świecie. 

Punkty, które przedstawiłem do tej pory, są zasadami natury wspólnymi dla całego świata. Nawet ludzie wyznający różne religie powinni pomagać sobie nawzajem. Powinniśmy pamiętać o naszym wspólnym człowieczeństwie i pomagać sobie nawzajem na ludzkim poziomie. Budda chwalił tych, którzy pomagają innym w oparciu o wspólne człowieczeństwo; a jeśli chodzi o inne religie, sam spotkałem się z wieloma rzymskimi katolikami i protestantami, którzy, gdy przybyli do naszego kraju, wydają się być dobrze wychowani, dobrze wykształceni i posiadają silne ludzkie wartości. Na przykład, niektórzy z nich pomogli przekazać pieniądze na budowę świątyń i klasztorów. Zaciekawiło mnie to, jaką religię wyznają, a gdy ich o to zapytałem, odpowiedzieli, że są chrześcijanami. Uderzyło mnie wtedy, że w ich sercach kryją się ludzkie wartości, dlatego też udało im się zajść daleko w życiu. 

Jeśli chodzi o nauki buddyzmu, jest jeden punkt, w którym Budda nauczał, że kiedy mamy do czynienia z ludźmi spoza religii, powinniśmy myśleć o naszym wspólnym człowieczeństwie i nie czynić z religii przeszkody. W przeciwnym razie spowoduje to krzywdę. 

W takim przypadku ludzie, którzy są dobrze zorientowani w ludzkich wartościach, mogą doskonale wpasować się w każde społeczeństwo i stworzyć silne więzi przyjaźni między sobą. 

Dlatego proszę wszystkich, którzy to czytają, aby rozważyli tę kwestię, korzystając z własnego rozeznania.

Phra Suddhidhammaransi Gambhiramedhacarya (1907-1961), powszechnie znany jako Ajahn Lee Dhammadharo, był nauczycielem medytacji w tajskiej tradycji leśnej zakonu Dhammayuttika Nikaya buddyzmu Theravada. Urodził się w prowincji Ubon Ratchathani w Isanie i był uczniem Muna Bhuridatty. Ajahn Lee jest uważany za jednego z największych nauczycieli i mistrzów medytacji tajskiej tradycji leśnej XX wieku. Spośród leśnych mnichów opracował najbardziej wszechstronne instrukcje medytacyjne i skomponował najbardziej szczegółową mapę jhān. Był jednym z pierwszych nauczycieli, którzy wprowadzili nauki tradycji leśnej do głównego nurtu tajskiego społeczeństwa.

https://en.wikipedia.org/wiki/Ajahn_Lee

Nazywam się Marcin Piniak studiowałem dziennikarstwo i fascynuje mnie aspekt komunikacji, a szczególnie tej jaką nawiązujemy sami z sobą przekierowując uwagę z zewnętrznego świata ku naszej autentycznej naturze. Twórczość jest dla mnie odruchem, czymś niemal biologicznym, czymś co pomaga mi żyć. Jest w swojej esencji drogą duchową i nauką Obecności i Wrażliwości. Ten świat potrzebuje ludzi z wyobraźnią i pasją, którzy mają w sobie tą cudowną ciekawość i życzliwość. Człowiek, który realizuje swój potencjał jest człowiekiem szczęśliwym i to powoduje, że na tym świecie jest mniej cierpienia. To najważniejszy powód dla którego warto to robić. Reszta jest tylko dodatkiem. Piszę, gotuję, fotografuję i nagrywam felietony video i audio. Opublikowałem alegoryczną powieść „17” o cieniach zachodniej cywilizacji i procesie transformacji, którą napisałem podróżując londyńskim metrem. Nasze życie jest opowieścią, którą warto zapisać. Tym właśnie się zajmuję.

SOCIAL MEDIA:

• Facebook
• YouTube
• Instagram