ŚLEPOWIDZENIE

Aparat fotograficzny jest nie tylko przedłużeniem oka, ale również umysłu. Może widzieć ostrzej, dalej, bliżej, wolniej i szybciej niż oko. Może ujrzeć niewidzialne światło. Dzięki niemu możemy zobaczyć przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Zamiast używać aparatu tylko do odtwarzania obrazów chciałbym stosować go, tak by to, co niewidzialne dla oczu, stało się widzialne.

Wynn Bullock

Fotografuję To co większość ludzi pomija, lekceważy, nie zauważa. To, co jest tutaj, naprzeciw, zaraz obok. Nie szukam wydumanej estetyki. Nasz mózg jest obwodem zatrważającej ignorancji, lekceważy ciągi zdarzeń i powiązania pomiędzy rzeczywistością, selekcjonując ją tworzy pewien wygodny obraz na potrzeby własnego przetrwania.

Mózg używa. Ukazanie tego, jest esencją mojej fotografii. Człowiek staje się coraz bardziej samotny i odseparowany, uwieziony we własnych zimnych pozbawionych życia wytworach. To nas pożera. Ludzie fotografują okropności wojny, dostają za to nagrody i nazywają to humanizmem – wojna jest hańbą człowieczeństwa, bieda jest hańbą jednak największą hańbą jest utrata „czucia” utrata „kontaktu” utrata wrażliwości. Piękno jest kwestią umowną. Sztuka jest spekulacją – kanonem selektywnych treści.

Człowiek musi się zderzyć z własnym obrazem i tym co powołał do życia dla własnej chwilowej wygody używając do tego życiowej siły i życia w jego milionach, miliardach form, których roli i funkcji nie rozumie. Mózg nie rozumie połączeń pomiędzy zjawiskami, nie dostrzega współzależności własnego istnienia z każdą żywą formą, molekułą i atomem. Jego inteligencja przejawia się w precyzji samozniszczenia. Używa ciała, używa innych istot i planety dla utrzymania iluzji istnienia. Jesteśmy śmiertelni jak każda żywa forma przechodzimy przez naturalny proces wzrostu i rozpadu. Proces rozpadu jest nauką życia w jego istocie. Właśnie To wskazuję. Kiedy roślina umiera wszystkie soki, całe doświadczenie kieruje się ku nasionu. Głęboko pod ziemią w ukryciu tkwi potencjał kolejnego cyklu – Życia.